Çağımızın en ciddi problemlerinin başını çekiyor çocuk eğitiminde yapılan yanlışlar. Ailede başlayan eğitim süreci toplumun da yapı taşlarını oluşturuyor ve bu aşamada yapılacak hatalar da sonuç bakımından büyük tehditler taşıyor. Bu bağlamda ailede belki de saf çıkar ilişkisine dayalı ödül ceza kavramları farkında olmadan onarımı güç hataları beraberinde getiriyor.

Bu gün ödül deyince maalesef akla ilk olarak maddi değeri olan hediyeler geliyor. Ailenin durumuna göre hediyenin maliyeti de değişiyor. Bu durum çocuklarda doyumsuzluğa neden olurken hem de çocuklar arası uçurumlarda doğurabiliyor.

Sürekli maddi nesnelerle ödüllendirilen birey egoist bir benliğe bürüne bilirken öte yandan her şeyin karşılığının parayla ölçüldüğünü düşünüyor.

Aileden ilk ayrılma evresi olan okul hayatı başladığında evde nesnelci ilişkiler kuran bu bireylerde sorunlar gün yüzüne çıkmaya başlıyor. Yaptığı olumlu ya da başarılı davranışların karşılığını madde olarak alamayan bireyler bu kez kendisini ortamdan soyutlayabiliyor ya da saldırgan tavırlar sergileyebiliyor.

Oysa ki kişiliğin temellerinin atıldığı aile ortamında çocuğun duygusal ihtiyaçları daha fazla karşılanmış olsa toplumsal sorunlarda da en az yarı yarıya azalmanın gözlemleneceği kesindir.

Elbette her aile için çocuğu özeldir değerlidir ancak bu değerin karşılığı sadece pahalı hediyeler olmamalıdır. Zaman ayırmak, tebessümle karşılık vermek, birlikte bir şeyler yapabilmek inanın onun dünyasında çok daha büyük dokunuşlar demektir. “Su ve Çiçek” hikayesindeki gibi seviyorum demekle yetinmemek bu sevgiyi yaşatabilmektir mesele…